بتن یکی از قدیمی ترین مصالح ساختمانی بعد از سنگ وآجر است که از قرن نوزدهم میلادی درمعماری مورد استفاده قرار گرفته است.

با گذر زمان به دلیل خصوصیات منحصر به فرد بتن کاربرد آن با ترکیبات مختلف به سرعت در زمینه های گوناگون ساخت و ساز گسترش پیدا کرد. شاید به همین دلیل است که وقتی در قسمت هایی از شهر با بافت جدید تر قدم می زنیم از این محاصره بتنی زیبا و قدرتمند غافل هستیم.

اخیرا نحوه ساخت بتن تغییرات شگفت انگیزی کرده و یک نوع جدید از این ماده اساسی ساختمانی را با حفظ زیبایی های آن به وجود آورده است که translucent concrete یا بتن نیمه شفاف نام دارد.

این مدل منحصر به فرد از بتن برای اولین بار در سال ۱۹۳۵ توسط یک فرد کانادایی به نام برنارد لانگ که در یک کارخانه شیشه سازی کار میکرد مطرح شد. 

این طرح توجه معماران و شرکت های ساختمانی زیادی را به خود جلب کرد و در دهه ۹۰ میلادی بود که معمار و مخترع بیل پرایس که در آن زمان در شرکت OM کار می کرد شروع به انجام آزمایش های استحکام و دوام روی نمونه های مختلف کرد و سرانجام معمار مجارستانی ارن لوسنزی بتن نیمه شفاف را با نام لیتراکن به نام خود ثبت کرد و روانه بازار کرد.

یکی از جالب ترین نکات در مورد بتن نیمه شفاف نحوه تولید و ترکیبات آن است. برای ساختن این ماده ساختمانی بعضی از ترکیبات آن با رشته های شیشه ای جایگزین می شود که این امر بتن را مجهز به خاصیت انتقال نور می کند.
این جایگزینی در ترکیبات مزیت ها و مشکلات خاص خود را نیز داراست. از مزایای آن علاوه بر زیبایی چشمگیر آن در شب می توان به تاثیر آن در صرفه جویی در استفاده از منبع تولید برق برای تامین نور در پروژه های تجاری مثل مراکز خرید و پارکینگ های شهری اشاره کرد. بتن نیمه شفاف به دلیل روش تولید خاص آن قابل استفاده مستقیم در سایت نمی باشد و به صورت پنل های پیش ساخته استفاده می شود.

یکی از مهمترین مشکلات این محصول ضعف آن در عایق بندی بود که اخیرا یک شرکت معماری آلمانی به نام ون درف وسترهف این مشکل را با استفاده از طراحی یک هسته عایق ساخته شده از رشته های شیشه ای درمرکز پنل ها حل کرده است. در نتیجه این پنل ها به عنوان عایق حرارتی قوی می توانند جاگزین کاملی برای نما های شیشه ای باشند.