این موزه‌ در منطقه منهتن شهر نیویورک و کنار پارک مرکزی این شهر، با راهروهای به هم پیوسته و فرم حلزونی ساخته شده است و از جمله مهم‌ترین موزه‌های آمریکا به حساب می‌آید.
موزه سلیمان رابرت گوگنهایم نیویورک، توسط معمار آمریکایی به نام فرانک لوید رایت طراحی شد و در سال 1937 درب‌های آن به روی همگان باز شد.

در این موزه‌ هنری، تماشاگر به راحتی در اندرونی و زوایای ساختمان نفوذ می‌کند و جزئی از آن می‌شود.
جلال آل احمد درباره این موزه گفته است:
«موزه راحتی بود و دلباز و خسته نکننده و بوی نا نگرفته. و خلا مدام دم دست و همه چیز به جای خود. و مارپیچ و دایره‌ای در بالا پهن و در پایین باریک شونده، عین دوکی، از راس پهن تر بر زمین و مضافاتش همه با هم جور. مثلاً آسانسورش بجای مربع یا مستطیل، نیمدایره بود و قوس مانند. و جمعا خوب بود.»
گوگنهایم در شهرهای بیلبائو اسپانیا، ونیز کشور ایتالیا، ابوظبی امارات و برلین کشور آلمان دارای شعباتی است

معمار و معماري موزه
به گفته فرانك لويد، معمار موزه گوگنهايم نيويورك براي بازديدكنندگان موزه، وارد شدن به ساختماني كه در آن به وسيله آسانسور به بالاترين نقطه رامپي برسند و به تدريج پيرامون فضايي باز و گسترده پايين بيايند در حالي كه همواره از حق انتخاب تغيير تراز با آسانسور برخوردار بوده و در انتها پس از بازديد نمايشگاه خود را در طبقه همكف در نزديكي خروجي بيابند بسيار جذاب‌تر و دلپذيرتر مي‌باشد. اگرچه در بسياري از موزه‌هاي متداول، مسيرها و سيركولاسيون عمومي در طول گالري‌ها براي تماشاي آنها و برگشت به نقطه شروع و خروج از بنا تكرار مي‌شوند.

سولومون رابرت گوگنهايم بنيانگذار مؤسسه گوگنهايم كه مجذوب ايده رامپ مارپيچي شده بود تا زمان مرگش پيش از اتمام پروژه از آن حمايت كرد. از سال 1943 پس از جستجو در ميان معماران اروپايي نظير لكوربوزيه، والتر گروپيوس، ريچارد نيترا، آلوار آلتو و... براي طراحي بنايي مناسب براي مجموعه ارزشمند جمع‌آوري شده توسط گوگنهايم، كار طراحي به اين معمار آمريكايي واگذار گرديد تا سال 1956 پروژه با تأخيرات فراوان به دليل تغييراتي از قبيل مشخصات و شكل سايت، مشخصات فني اجرا، برنامه فيزيكي و مديريتي موزه و البته هزينه‌ها كه به دليل طولاني شدن مدت پروژه رو به افزايش بود، مواجه شد و سرانجام در سال 1959 شش ماه پس از مرگ رايت موزه براي بازديد عموم افتتاح شد.

موزه گوگنهايم توسط انستيتو معماران آمريكا به عنوان يكي از هفده اثر اين معمار كه مي‌بايست به جهت سهم و نقش آنها در پيشبرد فرهنگ آمريكا حفاظت‌ شود، انتخاب شد. اين موزه به عنوان آخرين يادگار از توانايي رايت در خلق كيفيات غيرمنتظره فرم و فضاي معماري، دشوارترين كار در طول دوران فعاليت حرفه‌اي وي بود.
در بيرون، فرم تنديس‌گرا با ظاهري ساده و فاقد هرگونه تزئين بر روي سطوح، الگوي فضايي درون را مشخص مي‌كند  و چشم‌اندازي متفاوت در بين ساختمان‌هاي مكعب مستطيل شكل شهر نيويورك ايجاد مي‌كرد. شايد بتوان گفت اين نقطه شروع طراحي موزه‌ها با احجام تنديس‌گرا بود كه ديگر نه تنها آثار هنري بلكه ساختمان موزه نيز به جاذبه‌اي براي بازديد تبديل شد.

رايت نياز به فضاي نمايشگاهي زياد در يك زمين محدود را با قرار دادن فضاها بر روي هم در ارتفاع حل كرد و با پيوستگي فضايي ايجاد شده توسط رامپ طبقه، دشواري بازديد از يك ساختمان طبقاتي مرتفع را جبران نمود. بنابراين موزه، متشكل از يك گالري اصلي است كه پيوسته پيرامون فضايي تهي با ارتفاع تقريبي 25 متر و سقفي گنبدي شكل به همراه نورگير سقفي دوازده ضلعي تار عنكبوتي شكل در بالا، ميپيچد. آتريوم مركزي مخروطي شكل معكوس با نور طبيعي اشباع مي‌شود. باز شدن آن به سمت بالا حداقل سايه‌اندازي بر روي رامپ طبقه را ايجاد مي‌كند. اين مارپيچ بيان ديگري از معماري ارگانيك رايت مي‌باشد. فرم اسپيرال مهيج‌تر از مثلث، شش ضلعي و يا دايره كه در بسياري از كارهاي اولي رايت به كار گرفته شد، بود. چرا كه اسپيرال بازشونده به سمت بالا نيروي جاذبه را به چالش مي‌كشد.

پس از مرگ رايت تغييرات زيادي در موزه ايجاد شد. در سال 1965 بخشي از فضاي اداري و در سال 1969 تمامي آن به فضاي نمايشگاهي پيوست و فضاي آن در موزه به نمايش آثار هنير اختصاص پيدا كرد و در نهايت طي عمليات وسيعي در سال‌هاي 1990 تا 1992 كل ساختمان بازسازي و برج جديدي كه توسط چارلز گواتمي طراحي شده بود، در كنار آن ساخته شد. در اين بازسازي برخي از تغييرات بنا نسبت به طرح اصلي رايت از جمله بسته شدن نورگير سقفي آتريوم به طرح اصلي برگردانده شد.