مون سن میشل یک جزیره جزر و مدی در شمال فرانسه در منطقه نورماندی است که از جالب توجه ترین اماکن توریستی فرانسه محسوب می شود.
 
این جزیره که خودش 98 متر بالاتر از سطح دریاست در حال حاضر 44 نفر جمعیت دارد که البته در بهترین حالتش در سال 1854 هزار و صد و هشتاد و دو نفر جمعیت داشته. ترکیب ساختاری شهر نمونه ای جامعه فئودالى است که آن را ساخته است. بر بالا خدا، در پایین تر صومعه، در زیر این ها سالن بزرگ، پس از آن فروشگاه ها و خانه ها و در خارج از دیوارها، مسکن ماهیگیران و کشاورزان است.

مون سن میشل به خاطر چشم انداز جزیره ای خود از عجایب فرانسه به شمار می آید

 
این بنا که سالی سه میلیون نفر بیننده دارد در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد. مون سن میشل به خاطر چشم انداز جزیره ای خود و کیفیت ساختمانی بناها و تداوم تاریخی اش از عجایب فرانسه به شمار می آید. این معبد که در قدیم محل عبادت سلت ها بود، در قرن هشتم میلادی به قلمرو مسیحیت پیوست.

نخست نماز خانه ای در آن به "میشل" فرشته مقرب وقف شد و خوشبختانه صومعه ای که بعدها جانشین آن گشت، در سایه استحکامات اطراف آن توانست آزادانه گسترش یابد. در دوره گوتیک شهرت مذهبی معبد میشل به اوج خود رسید و هجوم زائران به این نقطه چنان گسترش پیدا کرد که کشیشان را مجبور ساخت تا بی وقفه به ساخت بناهای بلن تر و وسیع تر که به وسیله جرز های محکم نگهداری می شدند، بپردازند بدین ترتیب یکی از عجایب جهان که عبارت از مجموعه ای از بناها به بلندی 1211 تا 1228 متری زمین است، به وجود آمد. 

  مون سن میشل سالی سه میلیون نفر بیننده دارد و در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد

 
این مجموعه شامل 5 تالار بزرگ است که در دو ردیف روی هم قرار دارند و بر بالای آن صومعه بسیار جالبی ساخته شده که گویی میان آسمان و دریا معلق است. از آن زمان به بعد این معبد دچار سرنوشت فلاکت باری شده است. پس از خرابی نسبی کلیسا و تبدیل صومعه به زندان، این تغییر کارکرد به ویرانی کامل آن انجامید. ولی تعمیرات متوالی آن از صد سال پیش، عظمت اولیه این کلیسا را به آن باز گردانید.

امروزه این بنا نه تنها همه ساله جهانگردان بی شماری را به خود جلب می کند، بلکه محل عبادت هم به شمار می آید. به مناسبت برپایی مراسم جشن هزار ساله ساختمان آن تعدادی از کشیشان فرقه سن - بنوا موفق شدند که مجددا در آن مستقر شوند.

قسمتی از مون سن میشل در اوایل قرن نوزدهم به زندان تبدیل شد که با تلاش افرادی چون ویکتور هوگو در 1863 زندان تعطیل و به بنای تاریخی صرف تبدیل شد. در سال 1979 هم یونسکو آن را به عنوان میراث جهانی وارد فهرست کرد.