این پروژه مجموعه از مبلمان ، کمد و صندلی است. که ناشی از تجربه فردی این طراح در ارتباط با بیماری آلزایمر مادربزرگش است.

 فولاد لوله ای شکل متریال اصلی این طرح هاست . او لوله ها را به صورت حلقه های کوچک برش داده و در مرحله بعد آنها را به یکدیگر اتصال داده است تا یک پوشش بر روی شی موچود ایجاد کند. سپس مبلمان اصلی را سوزانده تا پوشش باقی مانده حس موقتی بودن را تداعی کند
هدف ایجاد یک حافظه برای اشیا است ... پوسته باقیمانده از حافظه شی درونی آن محافظت می کند و خاطره آن را در خود حفظ می کند.

در این راستا اون مبلمانی را طراحی کرده است که با مفهوم شکنندگی زودگذر از طریق عناصر فیزیکی و روانشناسی آمیخته شده است و مفهوم موقتی بودن را القا می کند.