صومعه دومینیک مقدس واقع در فرانسه، یکی از مهم‌ترین آثار لوکوربوزیه است. ۱۷ مورد از پروژه‌های لوکوربوزیه از جمله این صومعه به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌اند.صومعه Sainte Marie de La در یک سایت شیب‌دار در حوالی شهر لیون قرار دارد و یکی از آخرین آثار اروپایی لوکوربوزیه است. طراحی این بنا در سال ۱۹۵۳ کلید خورد و در بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ ساخته شد.لوکوربوزیه ، یکی از طرفداران اصلی جنبش مدرنیته بود که در زمینه طراحی با موسیقی‌دان پیشگام Iannis Xenakis همکاری می‌کرد. این بنا برای گروهی از راهبه های دومینک ساخته شد.

این ساختمان بتنی شامل صد اتاقک است و جلوه‌گر درون‌مایه‌های ساختاری و تزئینی است که لوکوربوزیه در طی عمر حرفه‌ای خود، آن‌ها را توسعه داد.ساختمان روی یک سری پایه ایستاده است. نوارهای افقی متشکل از پنجره‌ها باعث شده‌اند که نوری برابر به داخل همه اتاق‌ها بتابد. Xenakis در زمینه طراحی پنجره‌ها تمرکز کرده بود و در یکی از پروژه‌های لوکوربوزیه در هند درگذشت.روی بام تخت ساختمان، شیب‌راهی طراحی شده است که به یک سری خلوتگاه منتهی می‌شود. این خلوتگاه‌ها با گیاه پوشیده شده‌اند. برای برقراری تعادل با فضای سبز پیرامون، لوکوربوزیه ، این المان را ضروری می‌دانست.

ساختمان روی یک سری پایه ایستاده است. نوارهای افقی متشکل از پنجره‌ها باعث شده‌اند که نوری برابر به داخل همه اتاق‌ها بتابد. Xenakis در زمینه طراحی پنجره‌ها تمرکز کرده بود و در یکی از پروژه‌های لوکوربوزیه در هند درگذشت.روی بام تخت ساختمان، شیب‌راهی طراحی شده است که به یک سری خلوتگاه منتهی می‌شود. این خلوتگاه‌ها با گیاه پوشیده شده‌اند. برای برقراری تعادل با فضای سبز پیرامون، لوکوربوزیه ، این المان را ضروری می‌دانست.

اتاقک‌های راهبه ها حول حیاط و در طرحی U شکل قرار گرفته‌اند. راهروهای شیشه‌ای به تماشای حیاط نشسته‌اند. انتهای دیگر حیاط به ساختمان کلیسا اختصاص یافته است.روی سقف، دریچه‌هایی عمیق و مورب طراحی شده است که اشعه‌ مستقیم نور را به داخل فضاهای درونی و طبقات پایین‌تر هدایت می‌کنند. از بیرون این دریچه‌ها برجسته هستند.

ساختمان، پلانی پیچیده دارد اما بیشتر فضاهای غیرقابل سکنی در سه طبقه اصلی قرار گرفته‌اند. پایین‌ترین طبقه به کلیسا دسترسی دارد و تالار غذاخوری و محل گردهمایی روحانیون را در خود جای داده است.
طبقه دوم از راهرو عمومی، اتاق‌های پذیرش، خانه سرایداری، اتاق‌های مطالعه، کتابخانه، انجمن کشیشان و دیگر اتاق‌های عمومی تشکیل شده است. پنجره‌ها در اندازه‌های مختلف طراحی شده‌اند و رو به فضای مرکزی هستند.
طبقه سوم به اتاقک‌هایی کوچک اختصاص یافته است. هر اتاقک، بالکنی مشرف به چشم‌انداز پیرامون دارد. یک خلوتگاه نیز وجود دارد که با گیاه پوشیده شده است.
یک راه‌پله مارپیچ در گوشه دهلیز و خارج از مرکز پلان طراحی شده که هر سه طبقه را به هم وصل می‌کند.
اگرچه در بیشتر قسمت‌های ساختمان شاهد حضور بتن خام هستیم اما سبک کلاسیک و بروتالیسم لوکوربوزیه در رنگ بولد درها، لوله‌ها و کف‌پوش‌ها ظهور کرده است.

کمی پس از تکمیل ساختمان، دومینیک‌ها تصمیم گرفتند که بیشتر راهبه ها را در مقر اصلی ساکن کنند. امروزه بیشتر اتاقک‌ها توسط مسافران، دانشجوها و دوستداران معماری اشغال شده‌اند.
سال پیش، عکاس لهستانی Alicja Dobrucka برای عکس‌برداری راهی این صومعه و در یکی از اتاقک‌ها ساکن شد.عکاس لهستانی می‌گوید: این ساختمان به زاغه‌ مهمات شبیه است. او با اشاره به پنجره‌های کوچک بنا، آن را به دژ آشوری تشبیه می‌کند.
Dobrucka در ادامه اضافه کرد: از تماشای ساختار تصادفی و برون مرکز بنا یکه خوردم. جزئیات شگفت‌انگیز متعددی در طرح ساختمان دیده می‌شود مانند بام خمیده راه‌پله یا گلدان‌های گل بتنی که شکل خاصی ندارند.

منبع:masahat.ir