فولدینگ (به انگلیسی: Folding) سبکی در معماری اواخر قرن بیستم است که در آن از فرم‌های نرم و منحنی استفاده می‌شود. این سبک بر فلسفه‌ای استوار است که برای اولین بار، توسط فیلسوف فرانسوی، ژیل دلوز مطرح شد. فلسفه فولدینگ در ادامهٔ فلسفهٔ ساختارشکنی است که نوعی فلسفهٔ پساساختارگرا به شمار می‌رود و مبتنی برچندگانگی معنایی و تکثرگرایی است. جهان فولدینگ، جهانی همگن و خاکستری شده از سپیدی و سیاهی ها نیست؛ بلکه جهانی است خال خالی، تو در تو و لایه به لایه و در عینِ حال بدون تبعیض؛[۱]

فلاسفه فولدینگ، گیاهی به نام ریزوم را الگو می‌آورند که در زیر خاک رشد می‌کند. نه ریشه دارد. نه برگ و تنها شامل ساقه‌هایی است که بصورت نرم ومواج در دل یکدیگر پیچ و تاب می‌خورند. معماران فولدینگ همانند پیتر آیزنمن، فرانک گری و زها حدید این گیاه را به عنوان الگو مطرح می‌کنند.

کارهای سبک فولدینگ، معمولاً متشکل از لایه‌هایی است که بصورت هم ارتفاع در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و هیچ یک نسبت به دیگری دارای وجه تمایزی نیستند. این سبک را به دلیل استفاده از فرم‌های نرم و منحنی با لقب معماری نئوباروک نیز می‌شناسند.

بسیاری معتقدند فرم بازارهای سنتی در بافت قدیمی شهرهای ایران دارای شباهت‌های زیادی به سبک فولدینگ است وبه نوعی این سبک از آن الهام گرفته است.