موزه ی گوگنهایم نامش را از سرمایه گذار و بانی موزه یعنی سولومون.آر.گوگنهایم گرفته است. گوگنهایم که شیفته ی هنر و نقاشی مدرن و معاصر دوره ی خود بود، مدت‌ها به جمع آوری آثار هنری و نمایش آنها در خانه‌ی شخصی‌اش پرداخت تا سرانجام در سال 1937  بنیاد هنری و موزه‌ی گوگنهایم را تاسیس کرد.

در سال 1943 و با گسترش مجموعه آثار هنری، گوگنهایم در نامه‌ای به فرانک لوید رایت از او تقاضای طراحی موزه‌ای را کرد که در آن بتواند مجموعه‌اش را به نمایش بگذارد. رایت با قبول این پیشنهاد تصمیم گرفت تا شیوه ی ارگانیک طراحی‌اش را در محیطی شهری محک بزند.

بعد از گذشت 15 سال و کشیدن بیش از هفتصد طرح جزئی و 6 طرح کلی از ساختمان، سرانجام رایت به طراح نهایی موزه رسید و طرحی را به وجود آورد که امروز با نمای قوسی و رمپ داخلی مارپیچی‌اش در فهرست 17 اثر ماندگار این معمار قرار گرفته است.

طرح و معماری

کار طراحی موزه توسط رایت و ساخت با تاخیر زیادی روبه رو شد و سرانجام در سال 1956 به پایان رسید. موزه‌ی گوگنهایم در سال 1359، شش ماه پس از مرگ رایت و 10 شال پس از مرگ بنیانگذار پروژه، برای بازدید عموم افتتاح شد.

شاید اساسی‌ترین و گیراترین نقطه‌ی مجموعه، رمپ مارپیچ داخل آن است که آثار هنری در امتداد آن و روی دیوارها به نمایش در آمده‌اند. بنا به گفته‌ی شخص معمار این ویژگی بسیار جذاب‌تر از چرخه‌ی گردشی دیگر موزه‌هاست. چرا که مخاطبان می‌توانند با آسانسور به بالاترین نقطه برسند و به تدریج روی سطح شیبدار مارپیچی پایین بیایند و از موزه خارج شوند. در عین حال که امکان تغییر سطح به وسیله ی آسانسور هم همواره در اختیار بازدیدکنندگان قرار دارد. اما در سایر موزه‌ها مخاطبان فضایی دایره‌ای را دور می‌زنند تا سرانجام با بازگشت به نقطه‌ی شروع از موزه خارج شوند.

این رمپ مارپیچی اما با انتقاداتی هم مواجه بوده است. بعضی از این نقدها متوجه اختلاف زاویه در قرار گیری آثار روی دیوار و سطح دید بازدیدکننده اند.