طراحی مسجد دانشکده الهیات به نام مرمریت تفسیری از معماری کلاسیک عثمانی با استفاده از زبان معماری مدرن امروزی است. این پروژه بر مبنای جنبش و سبک معماری فراکتال طراحی شده که در تعریف تماشای یک اثر از مقیاسی کوچک به بزرگ می باشد. این سبک معماری به ما کمک می کند تا انتزاع، تلطیف کردن و نگرش به سنت در معماری مساجد را از زاویه ای دیگر بنگریم. 

طراحان با ترکیب مفاهیم بخشی از کل و کل در جزء توسط الگوی nautilus و الگوی سنتی kırlangıç، تکنیکی جدید را در طراحی سقف مجموعه توسط هندسه فراکتال ارائه کردند. این پروژه دارای مساحتی به وسعت 30 هزار متر مربع است که شامل یک سایت مربعی شکل می باشد که گنجایشی معادل 4500 عبادت کننده را در خود جای می دهد. هر چند این مسجد صرفاً به عنوان یک مکان مذهبی برای عبادت نیست. بلکه یک مرکز فرهنگی است که تحت زیرساخت ساختمان مسجد و میدان این مجموعه قرار گرفته است.

این مرکز فرهنگی شامل کلاس های درس، سالن کنفرانس، فضاهای نمایشگاهی، گالری، کافه کتاب و اتاق های نمایش می باشد که برای ارتقا کیفیت این مرکز در نظر گرفته شدند. با وجود تمام عملکردهای فوق، پروژه بر روی کانسپت "مجموعه" تمرکز کرده و گروهی از ساختمان را در یک زمین مقیاس منظم و با متراژی مناسب ارائه داده است. منطق روابط انسان و فضا با توجه به واژه توحید که از مفهوم های همپیمایی خدا، شعر و پدیده شناسی در روابط معماری کلاسیک است، در تمام سطوح و الگوهای این بنا حفظ شده و با متریال و تکنیک های امروزی ادغام شده است. 

مهم ترین معیار برای طراحی و ساخت مسجد سبک سازی است. به این دلیل که فضای شاعرانه یک مسجد عثمانی کاملا درک نشده و نتوانسته با فراتر از این مفهوم ارتباط برقرار کند. امروزه چنین فضای شاعرانه ای تنها در مساجد کلاسیک قابل درک است، چون در معماری مساحد سنت  های شکسته نمی شوند و بیش ترین نقش را در شکل گیری یک فضای مذهبی ایفا می کنند. به علت فقدان این مفهوم در برخی پروژه های مدرن مساجد که نتیجه یک آزمایش معمارانه یا تکرار یک پروژه بد بوده، حس شاعرانه در مساجد صرفاً مدرن مشاهده نمی شود. نادیده گرفتن این عنصر در طراحی مسجد باعث می شود تا با یک فضای عملکردگرا طرف شویم و حس شاعرانه یک مسجد را درک نکنیم. مفهومی که به زیبایی در سراسر این پروژه یافت می شود و ترکیبی شکوهمند از سنت شاعرانه و شیوه های مدرن معماری است.