اختصاصی | استادیوم ملی پکن که به دلیل طراحی‌اش به آن آشیانه پرنده هم گفته می‌شود، برای المپیک 2008 پکن ساخته شده است.

گنجایش استادیوم ملی پکن 91 هزار نفر  است و هزینه ساخت این استادیوم 423 میلیون دلار بوده است. این استادیوم در منطقه المپیک سبز پکن قرار دارد. آشیانه پرنده، به‌همراه مکعب آب (مرکز ملی ورزش‌های آبی پکن)، یکی از دو ورزشگاهی است که به‌واسطۀ شیوۀ طراحی، به نمادهای شهر پکن تبدیل شده‌است.

استادیوم ملی پکن توسط معماران سوئیسی DE MEURON و HERZOQ طراحی شده است. و طبق برنامه ریزی از قبل تعیین شده در پایان سال ۲۰۰۷ به پایان رسید. این پروژه به علت بهره گیری از ایده های خلاقانه و نوآور در طراحی سازه و پوسته معماری مورد توجه معماران و متقدین هنری بوده است. استادیوم ملی پکن (آشیانه پرنده) نمونه ای برجسته از کاربرد علم زیست سنجی (ارگانیک شکلی) BIOMETRIC در معماری مدرن به شمار می آید.

در واقع جنبش ارگانیک شکلی (تقلید از طبیعت) جنبش جدیدی نیست. این رویکرد، بازبینی نخستین الهامات بشر از طبیعت به شمار می رود.

در سال ۲۰۰۲ کمیته برنامه ریزی شهری پکن، طی مسابقه ای بین المللی که انجام شد، این طرح را به عنوان طرح برنده اعلام کرد، این استادیوم به عنوان محل برگزاری افتتاحیه و اختتمایه مراسم المپیک نیز اعلام شده است.

مشخصات عمومی ورزشگاه:
طول بنا: ۳۳۳ متر
عرض بنا: ۲۸۴ متر
ارتفاع بنا: ۶۹ متر
ظرفیت استادیوم: 91 هزار نفر

الگو سازه ای: (طراحی سازه ای)
طراحی و الگوی سازه ای بنا را می توان به سه بخش تقسیم کرد:
۱ هسته بتنی سازه
۲ ستون ها و پوسته معماری که از جنس فلز هستند
۳ سقف استادیوم

هسته بتنی سازه به شکل سکویی بتنی طراحی شده است که وظیفه جای دادن تماشاچییان و انتقال و هدایت بار زنده استادیوم را به زمین (پی) دارد.

پوسته فلزی استادیوم که به شکلی، نامنظم به چشم می خورد، دارای ۲۴ ستون می باشد که دور تا دور این بیضی با فواصل منظم چیده شده اند. و بر روی هر یک خرپایی بزرگ قرار گرفته که وظیفه آن تحمل وزن پوسته و سقف استادیوم است.

در واقع سازه این پوسته عظیم همین ۲۴ ستون و خرپاها هستند و خطوط منحنی دیگر در پوسته، صرفا برای تکمیل ایده و طرح اولیه معماران آن به نمایش در آمده اند.

در ابتدا قرار بود تا سقف بنا به صورت متحرک طراحی شود، اما به دلیل کم شدن بودجه طرح و کاهش آن، سقف به صورت ثابت طراحی و اجرا شد. این موضوع خود باعث شد تا میزان فولاد مصرفی به ۴۰ هزار تن فولاد از ۸۰ هزار تن فولاد تخمین زده شده کاهش یابد. همچنین این کار باعث کم شدن ضخامت ورق های مصرفی در ساخت ۲۴ ستون خرپاها شد.
این سقف فولادی (ثابت) به طول ۳۳۰ متر، عرض ۲۲۰ متر و وزن ۴۵ هزار تن طراحی و در اکتبر ۲۰۰۶ ساخت آن به پایان رسید.
به منظور دستیابی به ایده و طرح مورد نظر طراحان، عناصر فولادی پوسته در دیوارها و سقف به صورت یکپارچه اجرا 

شده اند. این پروفیل های فولادی از ضخامت ۱ تا ۱۰ سانتی متری (بسته به نوع و مقدار بار وارده به آنها) طراحی شده اند.

برای اجرای این پروفیل های یکپارچه که طول تعدادی از آنها به ۶۰۰ متر هم می رسد، جوشکاری باید در محل انجام می شد، که از مشکلات جوشکاری در محل مطلوب نبودن دمای محیط (به ویژه در فصل زمستان) و دیگری جوش دادن بیش از ۱۲۸ قطعه برای برخی از قطعات می باشد.

پوشش سقف استادیوم:
بعد از نصب سازه سقف، پوششی از جنس ETFE برای آن انتخاب شد. این پوشش در مساحت ۴۰ هزار متر مربع و در ۱۰۳۸ جزء مختلف به کار رفته است.

اتیل تترا فلوئور اتیلن (ETFE) که فلوئور پلیمری با ویژگیهای کششی مناسب است، برای کاربرد در این پروژه، راه حل خوبی است. به علاوه، مقاوم و سبک وزن است (وزنی معادل یک درصد همان ابعاد شیشه دارد) و شفافیتی بالا برای عبور اشعه مـاوراءبنـفش دارد؛ETFE در مقـابل نور خـورشید فـرسایش نمی یابد و خاصیت عایقی بهتری نسبت به شیشه داراست. همچنین قابل بازیافت بوده و نیز مقاومتی معادل چهارصد برابر وزن خود دارد.

گرچه در برابر ایجاد سوراخهای سطحی حساس است، اما به سادگی با استفاده از نوارهای ETFE می توان آن را تعمـیر نمود.
شاید منحصر به فرد ترین پوشش به کار رفته در ساخت سقف استادیوم، سیستم بالشتکی آن است، این سیستم در فضای خالی بین دو پوسته سقف قرار می گیرد.
این بالشتک به منظور تنظیم میزان جریان باد، هوا و نور خورشید طراحی و تعبیه شده است، و با کم و زیاد کردن فاصله دو پوسته از یکدیگر عمل خواهد کرد.