به راستی که چیست معماری؟
چه کسی معمار است؟
خلق یک اثر که زاییده ی ذهن انسان است و به شیوه ی پیاده سازی می شود که کاربرد و هدفی در پی داشته باشد را اثر معماری می گویند.
حال این مطلب حائز اهمیت است که چه کسی معمار است. آیا هر شخصی می تواند معمار باشد و معماری کند و اثری را خلق کند؟
معمار باید روح و ذهنی تازه داشته باشد و از پستی بلندی های ذهنش تخیلات، فرضیه و ایده های خود را به تصویر کشد.

ایده! حرف از ایده شد
ایده- کانسپت، طرح اولیه، اتود و... همه این ها بر می گردد به اولین خطی که معمار می کشد و اولین چیزی که به ذهنش می رسد و طی مراحلی آن را بپروراند و شکل دهد و رفته رفته آن را پخته کند  تا به مرحله ارائه و عرضه نزدیک شود. در این روند ممکن است راه های بسیاری به ذهن او آید اما مهم ست کدام راه و کدام طرح را به جلو می برد و حتی می تواند تمامی تفکرات خود را تلفیق کند، و در قالب یک طرح کلی آن را به نمایش بکشد.

این جاست که برای طرح و فکر خود حرفی برای گفتن دارد.
این جاست که می تواند برای ذره ذره خط خود دلیل و سخنی داشته باشد، حتی اگر یک اثر کوچک و ساده باشد. اگر برای آن هم حرف و دلیلی  داشته باشد می تواند اثرگذارتر و چشمگیرتر باشد.

سادگی در معماری و تاثیرگذاری آن بر مخاطب
حرف از سادگی و کوچکی طرح شد:
طرح می تواند ساده و بی آلایش باشد اما چنان تاثیر و جذابیتی برای مخاطب داشته باشد که آن سادگی و بی آلایشی نماد پختگی و خاص بودن طرح شود.
لازم نیست تمام کتاب ها، مجلات، مقالات و فرمول ها و اصطلحات معماری را از بر بود. معمار باید روح خلاق، بی پروا، و جسوری داشته باشد و برای ذره ذره فکر و خطش دلیل و راه حلی داشته باشد.
فرق یک معماری آماتور و معماری حرفه ای در خلق آثار است.

معمار جایگاه ویژه ای دارد.  او خلق کننده اثر است و  یک خالق محسوب می شود. فکر او اندیشه ی او و سخن او ارزشمند است و اگر با هدف و سازمان دهی خاصی ترتیب گیرد می توان آن را به وضوح دید.
آری می توان فکر و تخیلات ذهنی او را با چشم دید و اینجاست که قدرت و نیروی معمار را می توان به رخ کشید، و اثر او سالیان سال بر ذهن ها می ماند. و در انتها رسیدن به یک آرامش خیال ، طرح باید از آرامش سرچشمه بگیرد. چشمگیر در حین سادگی پر از حرف هایی باشد که مخاطب از دیدن آن سیر نشود.

طرح باید بی محدودیت بوده ، و تابع قوانین ذهن خالق باشد که به آن اثر هویت اختصاصی بخشد و به آن روح تازه ای در آن  بدمد.
لزومی ندارد از سبکی خاص پیروی کرد ، تقارن را به میان کشید، قوانین رنگ ها را پیروی کرد. طرح باید نقطه ی آن داشته باشد و در آن واحد به ذهن برسد و تصویرش در ذهن حک شود و همان را به تصویر کشد.تقلید از طراح ها و ایده ها و ترکیب رنگی طرح های دیگر ذهن را محدود یک رویداد به یک اتفاق کهنه می کند، و به این ترتیب روحی برای تازه شدن پر کشیدن و سبک بالی خیال وجود نخواهد داشت.
خود معمار و طراح ایده های خود باش ، خود خودت بی پروا بی آلایش رها کن هر آنچه که در ذهن است و رها باش و آزاد.

نویسنده: مهتاب ملائی