کلیسای نورث کریسچن دومین پروژه ی ارو سارینن  در این عرصه بود که حدود بیست سال بعد از کلیسای پرستشگاه مسیح، کار مشترک او و پدرش، در کلومبوس، ایندیانا، ساخته شد. معمار مشاهده کرده بود که پیشرفت تاریخی این گونه ی ساختمانی، افزودن فضاهای الحاقی برای گردهمایی دینی راه ظهور مجتمعی را هموار می سازد که کلیسا تنها بخشی از آن به شمار می آید. به این دلیل او تصمیم گرفت تا آرایش مذکور را تغییر دهد. در اینجا، همه ی فضاهای فرعی در زیر سطح زمین در نظر گرفته شده اند، و کلیسا موقعیت ممتاز خود را هم به لحاظ سلسله مراتب درونی پروژه و هم در نسبت و ارتباطش با شهر کسب کرده است. به قول سارینن، "معماری باید این نکته را بیان کند که دین همان چیزی است که فرد باید راه خود را در آن بیابد." از این رو، مسیر مورد نظر کلیساروها از زمین آغاز می شود و به درون یعنی به جهانی قدسی راه می برد.

ارو سارینن، با در ذهن داشتن این مضمون، فضای محصور همراه با شمایلی هم در دیاگرام پلان و هم در سطح مقطع آن تشکیل داد. شش پایه ی فولادی غلطکی آرک که در راس یک شش ضلعی طویل قرار دارند به ایجاد فضای داخلی فارغ از ستون کمک و محور عمودی فضا را تعریف می کنند. هنری فیستر، مهندس سازه ی پروژه، با اشاره به کانسپت ساختاری آن را چنین توصیف کرده است: " یک کلاه فولادی که روی یک طشت بتنی کار گذاشته باشند." از آن جا که کلیسا در امتداد شرقی – غربی واقع است، فضای وسط که محراب کلیسا هم در آن قرار دارد متمرکز باقی می ماند.